მას შემდეგ, რაც ბულგარეთმა დამოუკიდებლობა მოიპოვა (1878 წლიდან), სოფიაში დიდი მნიშვნელობის მქონე ტაძრის მშენებლობა დაიწყო. ტაძრის საძირკველი 1882 წელს ჩაიყარა, მაგრამმშენებლობა მხოლოდ XX საუკუნის შუალედში დასრულდა. ტაძარი მიეძღვნა წმ. ალექსანდრენევსკის, რუსი ჯარისკაცების ხსოვნას. მის გარშემო ბალკანეთის პირველ თანამედროვე ტაძარსჩაეყარა საფუძველი. ეს მნიშვნელოვანი, სიმბოლური მნიშვნელობის მქონე სივრცეა, რადგან აქვეაგანლაგებული შედარებით მცირე ზომის წმ. სოფიას ეკლესია (IV-VI სს), რომელიც თავისიწლოვანებით და პროპორციებით აღგვაფრთოვანებს და რომლის საპატივსაცემოდ მიენიჭაქალაქს თავისი სახელი.

გერმანულად ეწოდება Zlabings და პირველად 1260 წელს არის ნახსენები. სლავონიცე მდებარეობს ჩეხეთის საზღვრიდან ერთ კილომეტრში. მისი გეოგრაფიული მდებარეობა არქიტექტურის შენარჩუნების ერთგვარი შანსი იყო. 1945 წელს, გერმანელი მოსახლეობის გაძევების შემდეგ, ქალაქში, რომელიც ძალიან ახლოს იყო საზღვართან, ვერ ნახავთ სოციალისტურ ნაგებობებს. მოგვიანებით, მოხდა ქალაქის განახლება და გადაიქცა სამხატვრო კოლონიად. კიდევ ერთი შანსი ადგილობრივი არქიტექტურის შენარჩუნებისა იყო ერთ დროს აყვავებული ქალაქის გასვლა სავაჭრო მარშუტიდან, რომელიც პრაღას ვენასთან აკავშირებდა, რამაც გამოიწვია ის, რომ რენესანსის არქიტექტურა და თავდაპირველი გეგმა დარჩა იმ კონკრეტულ განვითარების ეტაპზე. ქალაქის გეგმა ატიპიურია, ორი ერთმანეთთან დაკავშირებული მოედნით. ერთ-ერთი მათგანი – მშვიდობის მოედანი არის სამკუთხა ფორმის, ხოლო მეორე  – ზედა მოედანი  წაგრძელებულია და მის ცენტრალურ ადგილას განთავსებულია სახლებით გარშემორტყმული ეკლესია. დიდი რაოდენობით გვიანი გოთიკური და რენესანსის პერიოდის შენობები ფაქტიურად ხელშეუხებელია, მათი ფასადები მოპირკეთებულია სგრაფიტოს განსაკუთრებული სახეობით.

კრუშევო ან „ქრუშოვა“ არომანულად, ბუშოვას მთაზე მდებარე ყველაზე დიდი ქალაქია მთელს ბალკანეთის ნახევარკუნძულზე. მისი არქიტექტურა საინტერესო და ატიპიურია. ის გზაგასაყარია ევროპასა და აღმოსავლეთ შორის. ქალაქი ააშენეს მდიდარმა არომანელებმა მშენებლობაში განთქმულ მიიაკის ჯგუფის სლავებთან ერთად, რომლებიც იძულებულნი გახდნენ აქ მას შემდეგ გადმოსახლებულიყვნენ, რაც თურქებმა მოსკოპოლი გადაწვეს. ისინი დახელოვნებული იყვნენ სახლების მშენებლობაში. ცენტრალურ მოედანზე თავმოყრილია სხვადასხვა ტრადიციები. სახელწოდება მომდინარეობს თურქული სიტყვიდან. ქალაქის სივრცული განაშენიანება შეიცავს ევროპულ ელემენტებს, ვინაიდან ადგილობრივი მდიდარი ვაჭრები კარგად იცნობდნენ ევროპის ქალაქებს.

ურბანული სტრუქტურა თარიღდება ქალაქის უდიდესი ეკონომიკური ზრდის პერიოდით, ვენეციელთა მმართველობის დროს. როგორც ბევრ სანაპირო ქალაქში, მოედანი აქაც პორტის სახით არის წარმოდგენილი. დასავლეთით მდებარეობს ქალაქის მერია, ხოლო აღმოსავლეთით – საფონდო ბირჟა. ჩრდილოეთით წმინდა ნიკოლოზის ეკლესიის სამრეკლო გადმოჰყურებს ადრიატიკის ზღვას. ეგრეთწოდებული, „ბალოტას“ ქვით მონიშნულია ის ადგილი, სადაც მთავრდება პორტის მოედანი  და იწყება ეკლესიის მოედანი, სივრცის ასეთი მოწყობა ძალზე მნიშვნელოვანი იყო საზოგადოებისათვის.

დიდი პიაცა, ან პიაცა დელ’უნიტა დ’იტალია მთელს ევროპაში ყველაზე დიდი მოედანია ხედით ზღვაზე. მისი ფართობი თითქმის 17 000 მ²-ია. გზის და ბილიკების არსებობის მიუხედავად, მოედანი და ადრიატიკის ზღვა თითქმის ერწყმის ერთმანეთს, როდესაც გამვლელი მოედნის მეორე ბოლოდან სივრცეს გაჰყურებს. აქვეა განლაგებული ოთხი კონტინენტის შადრევანი (Fontana dei Quattro Continenti), პუნქტი, რომელთანაც ქალაქის თითქმის ყველა მნიშვნელოვანი გზა მიდის. პერსპექტივის ჩარჩოს მხოლოდ დროშის ორი ანძა ჰქმნის. მოედნის ისტორია 1252 წელს იწყება, როდესაც პირველი პალაცო კომუნალე აშენდა, თუმცა ამჟამად ის განახლებული იერსახით გამოირჩევა, რაც IX საუკუნის მეორე ნახევრის ცვლილებებს ასახავს, როდესაც ქალაქი ავსტრია-უნგრეთის სამეფოს შემადგენელი ნაწილი იყო. მოედნის პერიმეტრის განმსაზღვრელი მონუმენტალური შენობების უმეტესობა 1858 წლის შემდეგ აშენდა.

პიაცა პაოლო VI ბრეშიის მთავარი მოედანია. მოედნების სისტემაში ყველაზე გაბარიტულია და შუა საუკუნეებს მიაკუთვნებენ. აქ იხილავთ დუომო ვეკიოს და დუომო ნუევოს, ისევე როგორც ილ ბროლეტოს, რომელიც ქალაქის მერიის შენობაა. თუმცა, ბრეშიის ყველაზე ლამაზი მოედანი მეზობლად არის განთავსებული და მას პიაცა დელა ლოჯია ეწოდება. მასზე მუშაობა რენესანსის პერიოდში, ფილიპო გრაისის ზედამხედველობის ქვეშ 1489 წელს დაიწყო და ვენეციურ სტილში შესრულდა. მოედნის ყველა შენობა მას დაექვემდებარა, იმეორებს რა მის თაღებს. მოპირდაპირე მხარეს განლაგებულია საათიანი კოშკი (Torre dell’Orologio) რომლის კოლონადები პიაცა პაოლო VI-ზე გადასვლას უზრუნველყოფენ. კოშკის საათი 1546 წლით თარიღდება.  პიაცა დელა ლოჯიაზე ბრეშიის ოთხი „მოლაპარაკე ქანდაკებიდან“ სამია განთავსებული, სადაც ადგილობრივი მოსახლეობა ქალაქის მმართველობასთან დაკავშირებულ საჩივრებს წარადგენდა.